Historia Szkoły w Siekierczynie
15 marca 1909 roku Krajowa Rada Szkolna we Lwowie postanowiła otworzyć szkołę w Siekierczynie z dniem 1 października 1909 roku. Obowiązki kierownika, a zarazem nauczyciela tej szkoły pełnił Józef Zięba. Początkowo nauka odbywała się w odremontowanej karczmie. Od początku powstania nowej szkoły w 1909 roku organizacja jej była jednoklasowa. Obowiązek szkolny trwał sześć lat – od 6 do 12 roku życia. W roku szkolnym 1914/15 przerwano naukę z powodu wybuchu I wojny światowej. Budynek szkolny zajęło wojsko, przeznaczając go na kwatery i magazyny dla wojska.
W 1923 roku gmina kontynuowała budowę szkoły, rozpoczętą w 1914 roku i przerwaną z powodu wybuchu wojny. Prace związane z budową szkoły zostały zakończone w 1925 roku.
Dnia 13 października 1925 roku odbyło się uroczyste poświęcenie budynku i nadanie szkole imienia Stefana Batorego.
Podczas II wojny światowej szkoła pracowała w trudnych warunkach. Nauka odbywała się w jednej sali na trzy zmiany.
W roku szkolnym 1945/46 szkoła 3-klasowa została przekształcona w siedmioklasową. Uczyło w niej 4 nauczycieli. Zajęcia odbywały się w dwóch salach szkolnych i jednej klasie wynajętej w domu prywatnym u Pani Józefy Maciaszek. Od 1 kwietnia 1948 roku nauka w tej sali została zlikwidowana, gdyż strop groził zawaleniem. W roku szkolnym 1949/50 w szkole pracowało dwóch nauczycieli prowadząc 7 oddziałów.
W 1946 roku odszedł na emeryturę kierownik szkoły Józef Zięba. Jego miejsce zajął nauczyciel Jan Janiga. Nauka odbywała się na trzy zmiany.
W 1945 roku rozpoczęto rozbudowę szkoły, która została zakończona w 1960 roku. W wyniku reformy szkolnictwa podstawowego od roku szkolnego 1966/67 szkoła podstawowa została przekształcona w ośmioklasową. Wzrosła kadra do sześciu nauczycieli.
W 1986 roku rozpoczął się kapitalny remont szkoły, który zakończył się w 1992 roku. Warunki pracy w szkole były utrudnione.
Od 1 października 1988 roku został obniżony stopień organizacyjny do klas I-VI. Naukę zorganizowano w pomieszczeniach zastępczych. Odział przedszkolny i klasa I uczyły się w dwóch pomieszczeniach w domu nauczyciela. Dla uczniów klas II-VI pomieszczenia zorganizowano za zgodą Proboszcza Parafii Bruśnik ks. Władysława Kurdziela w kaplicy w Siekierczynie. Uczniowie klasy VII i VIII byli dowożeni autobusem do Szkoły Podstawowej nr 1 w Jastrzębi. Po zakończeniu remontu szkoły w 1992 roku odszedł na emeryturę długoletni dyrektor szkoły Jan Janiga.
Od 1 września 1992 roku dyrektorem szkoły został Pan Jan Olszówka.
Dnia 20 grudnia 1992 roku odbyło się uroczyste przekazanie szkoły uczniom, nauczycielom i rodzicom. Szkoła po remoncie zmieniła znacznie wygląd zewnętrzny, jak i wewnętrzny. Została odbudowana sala gimnastyczna, pomieszczenia dla oddziału przedszkolnego oraz drugie piętro na połowie szkoły. W latach 1997-2002 funkcję dyrektora szkoły pełniła Pani Marzena Szczepańska.
Od 1 września 1999 roku w wyniku reformy oświaty został zmieniony stopień organizacyjny szkoły. W szkole powstała sześcioletnia szkoła podstawowa, oddział przedszkolny i oddział Publicznego Gimnazjum w Jastrzębi.
Od 1 września 2001 roku oddział zamiejscowy został zlikwidowany, a pozostała szkoła podstawowa i oddział przedszkolny.
W latach 2003-2012 dyrektorem szkoły była mgr Maria Olszowska. Nowym dyrektorem od września 2012 r. została mgr Marzena Szczepańska.
Stefan Batory (1533-1586) Patron Szkoły Podstawowej w Siekierczynie
Urodzony 27 września1533 roku w Somlyó (obecnie Simleu), zmarł 12 grudnia 1586 roku w Grodnie; syn Stefana, wojewody siedmiogrodzkiego i Katarzyny Telegdii; od 1571 roku książę Siedmiogrodu, a od 1576 roku król Polski. Brał udział w walkach pretendenta do tronu węgierskiego, Jana Zygmunta Zapolyi i jego matki, Izabeli Jagiellonki, przeciw Habsburgom. Stał na czele pokojowego poselstwa mającego doprowadzić do zakończenia wojny domowej na Węgrzech. W trakcie rokowań uwięziony i internowany w Wiedniu przez cesarza Maksymiliana II. Po odzyskaniu wolności powołany na księcia Siedmiogrodu, zmuszony jednak do przyjęcia stosunku zależności lennej wobec Turcji i Habsburgów. Nacisk cesarstwa i zagrożenie ze strony Turcji zmusiły go do szukania oparcia w Polsce; po ucieczce Henryka Walezego wysunął swoją kandydaturę na tron Polski; poparty przez Zborowskich, prymasa Karnkowskiego i Jana Zamoyskiego. Zgodził się na poślubienie Anny Jagiellonki. 15 grudnia 1575 roku okrzyknięty przez szlachtę królem, wbrew woli większości senatu i pomimo ogłoszenia trzy dni wcześniej królem Polski Maksymiliana II. Po koronacji w Krakowie i objęciu rządów zmusił do uległości stronnictwo pro habsburskie. Przełamał także opór Gdańska. Starał się wzmocnić władzę królewską, lawirując między średnią szlachtą a magnaterią. Chcąc pozyskać dla swej polityki wschodniej szlachtę, zrzekł się części uprawnień sądowych, przekazując najwyższe sądownictwo apelacyjne Trybunałowi Koronnemu (1578 r.) i Litewskiemu (1581 r.). Z myślą o uniezależnieniu się od podatków uchwalanych przez szlachtę utworzył w 1578 roku piechotę wybraniecką złożoną z chłopów z dóbr królewskich. Kosztem wielkich nakładów finansowych zorganizował armię i przeprowadził trzy zwycięskie kampanie przeciwko Moskwie (lata 1579, 1580, 1581), zdobywając Połock, Wielkie Łuki i poblegając Psaków. Wojna z Rosją zakończona rozejmem w Jamie Zapolskim umocniła panowanie Rzeczypospolitej w Inflantach i rozszerzyła granice Litwy. Niespodziewana śmierć przeszkodziła realizacji planów związanych z ligą antyturecką, wyzwoleniem Węgier zadaniem klęski Turcji. Król musiał także liczyć się z opozycją magnacką, która po ścięciu Zborowskiego (1581 r.) rozpoczęła przeciw niemu kampanię. Pochowany w katedrze na Wawelu.